یه صبح سرد و زمستونی !
تابلو های بورس سبز می شدن و ثروتش هی بیشتر می شد !
با یه کت شلوار لوکس و دست دوز ایتالیایی ، یه کیف خیلی لوکس !
یه نگاه مملو از اعتماد به نفس !
و وووووووووو یه عطر تلخ خیلی خاص 
.
آروم آروم ، قدم می‌ زد به سمت اتاقش ! اتاقی رو به کل شهر تو طبقه اخر برج !
توام با قدم زدنش ، رد ِ عطر تلخش از اعتماد به نفسش بی انتهاش برامون میگفت !
.
یه عطر خیلی لوکس ، با کلی پارادوکس !
یه تلخی شرقی از تنباکو و یه حس ادویه ای شیرین از وانیل که باهم ادغام شدن و دارن داد می زنن که ” نمی تونی منو نبینی ” 
.
می تونید خیلی راحت تصور کنید رایحه لوکسش رو !
یه میز که روش پر از تنباکو هست ، حالا یکم وانیل هم روش اضافه کنید  تا اینجای کار یه رایحه تلخ و شیرین داریم که وانیل بهش غالب شده ، ته رگه های بوی چوب میز هم توی رایحه ، خیلی هوشمندانه اضافه شده ! و این داستانه یکی از لوکس ترین شاهکار های تامفورد هست به اسم توباکو وانیل 
.
در یک جمله میشه توصیفش کرد !
“” شمارو در حس جسارت ، غوطه ور میکنه